دکتر وین دایر

دکتر دایر: همیشه به ماجرای گاندی (ماهاتما گاندی) وقتی که داخل قطاری که به نیودهلی (یکی از شهرهای آفریقای جنوبی) می ‌رفت، فکر می‌کنم. تکه کاغذی به او داده شد که از او می‌پرسید: پیامتان چیست؟

او به کسانیکه بیرون قطار بودند گفت:زندگی من پیام من است.به عبادت معنوی ام بصورت کاری که با شیوه‌ای خاص باید هر روز تکرارش کرد نگاه نمی‌کنم. نقل قولی از کریشنا مورتی یادم آمد که می‌گوید: حقیقت یک مفهوم نیست. حقیقت زندگی روزانهٔ من است.چه باور کنید چه نه، من همیشه در عبادت دائم هستم و همهٔ این چیزها را در کوتاهترین مسیرشان هر روز تمرین می‌کنم و رویشان کار می‌کنم.

عشقم نثار کسیست که با دستپاچگی در جاده‌ها از من سبقت می‌گیرد. به کسی که در گوشهٔ خیابان به حالت احتیاج افتاده‌است، کمی پول بیشتری می‌دهم. بین جر و بحثهای مردم در یک سوپر مارکت می‌روم و سعی می‌کنم به آن محیط عشق ببرم.در غالب هزاران راه، هر روز، عبادت معنویم بخشش عشق است و نه اینکه یک مسیحی، کلیمی، بودایی یا مسلمان باشم بلکه سعی می‌کنم شبیه به مسیح، شبیه به بودا، شبیه به موسی، و یا شبیه به محمد باشم.

بگذار تا شیطنت عشق
چشمان تو را بر عریانی خویش بگشاید
هرچند حاصل آن جز رنج و پریشانی نباشد.
اما کوری را هرگز بخاطر آرامش تحمل مکن

وقتی عشق فرمان می دهد,
محال سر تسلیم فرود می آورد.
به نیروی عشقی که در نهان به خدا داشتم,
و به قدرت پارسایی ها که در خلوت خویش ورزیده ام,
و به اعجاز ایمانم به نور,
بر سر این قیامت انفجار های بی امان فریاد زدم:
آرام!....
شبم روز شد و نارم ,نیروانا.
حریق نمرودی بر من گلستان ابراهیمی گشت.
هر گلوله ی آتشی,گل سرخی!